کســــانی کـــه یاد خــــداوند را در همــــــه ی احـــــــوال
ایســـتاده و نـــشســته و بر پــهلو آرمـــیده، یــاد می کنند و در آفـرینش آسـمانها و زمیــــن می اندیشـند...
آل عمران/191
خُـــدایا هـــر
وقت که می خواستم نمـــاز بخــونم،
فکر می کردم این یک جور ملاقات رسمــی بین ماست.
برای اینکه قـــاعده و رسم و رسوم داره.
باید خیلی سنگین رنگین، تر و تمیز بایستم
و حرفهامو با دقت و توی جمله های مشخص بگم.
همیشه فکر می کردم با خدا بودن وقت خاصی داره؛
شکل خاصی داره؛ و هرجایی و هرجوری با تو حرف زدن بی ادبیه.
اما این آیه یک آیه ی فوق العاده است.
از این به بعد دیگه خجالت نمی کشم از اینکه دراز بکشم
و با تو صحبت کنم.یا دستم رو زیر چانه ام بزنمُ لم بدم و به تو فکر کنم..
حالا خیالم خیلی راحته.
این یعنی همه جوره با تو بودن،
یعنی همیشه با تو بودن.
خُـــدایا!
ممنونم که اینقد با ما راه می آیی...
