یِــک لحــظه سکوت بودُ من بودمُ تو

حَـــتمـا اگــر دوبــاره زمــین را بــنا کُــنـنـد

بــاید تــو را از آدم و عالــم ســوا کنــنـــد

مــا آدمــیم یــا کــه شــما این درســت نــیست

بــایــد حــســاب مــا و شــما را جـــدا کـــنــند

حـــتی کـــبوتران همـــگی خوب واقــفــند

در آســمان صـــحن تـــو بـــاید دعـــا کنــند

در آســمان شـــهر، تـــو پـــیدا ترین کســی

بـــاید کــه جای جای شمــا را طـــلا کــنند

مــن حــدس مــی زنــم که دری در بهشـــت را 

هـــم از بــرای نام تـــو باب الرضـــا (ع) کنـــند

تـــرکیب آســـمان و زمـــینی، نمی شــودـ

ابـــیات حــق مطلـــبتان را ادا کـــننـــد

کـــآش کِــنآرِ پَـــنجِـــره فــولآدت..یِک لَـــحظــه سُــــکــوت بـــودُ مَــن بـــودمــُ تـــــو..